Dostluk, her türlü acıya beraber katlanmak değil, her türlü acının üstesinden beraber gelmektir. Senin derdinden kendine dertler yapan, senin mutluluğundan kendine gülümsemeler icat edendir DOST. Yaranı sana hissettirmeden iyileştirendir. Karşındaki konuşurken, kendin konuşuyormuşsun gibi hissettirendir DOST. DOST, acı çektireceğini bildiği halde acı konuşmaya devam eden ve bunun için geride bıraktığı kayıplardan asla pişmanlık duymayandır. Aradığında bulunamayacak kadar az, bulunduğunda aranamayacak kadar çok olandır DOST. DOST hep acı söyler. Bir diğerinin hayatını sırtlanmanın gereğidir bu. Sana rağmen, senin için kırabilir kalbini… Eğer senin gerçek dostunsam ve yine bir gün gitmek zorunda kalırsam, seni bulduğumdan daha iyi bir yere bırakmalıyım. O zaman dostluğun hakkını vermişim demektir.—
Bambaşka-Kahraman Tazeoğlu