“Her şey zamanla telafi edilir de, geçip giden zaman hiçbir şeyle telafi edilemez” diyor Goethe.

Çoğumuzun geriye dönüp her baktığında, “Yazık olmuş,” dediğimiz zamanlarımız olmuştur. Ya da, “Şimdiki aklım olsaydı o anların kıymetini daha iyi bilirdim,” dediğimiz, o anlara dönmek için çok şeyi feda edebileceğimiz yaşanmışlıklarımız ve yaşanmamışlıklarımız vardır elbet. Geçmişin adına ister tecrübe deyin ister pişmanlık ama ortada bir gerçek var ki o da sahip olduğumuz tek şey şu andır.

Ne kimsenin elinde geçmişi değiştirecek sihirli bir değnek ne de önünde geleceği görecek gizemli bir küre var. Mademki geçip giden zamanı durduramıyoruz, o zaman elinden tutmasını öğrenelim. Bir anı kumbaramız olsun ve içine güzel anılar biriktirelim. Yıllar sonra şu zamanı düşündüğümüzde, “İyi ki yaşamışım,” diyelim. Zaman kavramını bizden sürekli bir şeyler çalan bir hırsız olarak değil de, bize bir şeyler vermek isteyen bir üstat gibi görelim. Onunla en çok kavgalı olanlar kimlerdir, biliyor musunuz? Zamanı kötü kullananlardır.Onu hoyratça boş yere harcayanlardır. Ve en büyük pişmanlıkları da onlar yaşarlar.

En büyük “keşke”ler hep onların dilinde dolaşır. İşte bu yüzden her gece başınızı yastığınıza koyduğunuzda kendinize önce şu soruyu sorun: “Nasıl geçti günüm?” Kendini iyi hissetmek için, kendin için bir şey yaptın mı? Bir insanın mutlu olmasına sebep oldun mu? Günün çoğunda, o tatlı gülümsemen yakıştığı yerden uzun süre kayboldu mu? İşte bu soruların karşılığı olarak, “Harika bir gündü benim için. Çok şükür,” diyebiliyorsan eğer o gün sadece nefes almamış, aynı zamanda da yaşamışsındır.

Tagore bir sözünde der ki: “Boş zaman yoktur. Boşa geçen zaman vardır.” İşte bu boşluklarda kaybolmana izin verme. Sen onu yönettiğin zaman, o senin hizmetine girer. Ama eğer ki onu serbest bırakırsan senin efendin olur ve o seni istediği gibi yönetir. Ve sakin unutma; o senin en değerli hazinendir. Kime hediye ettiğine, kime ellerinle teslim ettiğine dikkat et. Çünkü kimse sana kaybolan yıllarını geri vermeyecek.

Alıntı