ANNE OLMAK
Bir arkadaşım dedi ki anne olmak kalecilik gibi. 100 tane gol kurtarıyorsun, bir tane yedin mi fark etmiyor hemen kötü kaleci oluyorsun. O kadar doğru ki yap yap yap bir yerden patlayınca hemen “yapamıyorum” a bağlanıyor insan.
Zaman içinde bunu içsel bir çatışma sanıp kendimle çözemeye çalıştım. Sonra bir gün kafamda bir ışık yandı. Bu karşılıksız bir duygu değildi. Kızımın aldığı ebeveynlik eksik kalıyor ben yetemedikçe, bir yerlerden patlıyordu. Eğer aldığı ebeveynlik yetmiyorsa o zaman ben yettiremiyorumdur aklıma başka bir şey gelmiyordu.
Sonra bir gün terapistim çocuğu sperm donörüyle mi yaptığımı sordu 😂 Kala kaldım. Bana dedi ki “Kadınlar kendilerini ezen çarkların farkında değiller. Kimse tek başına bir çocuğun ebeveynlik ihtiyacını karşılayamaz. Eksik kalan kısım seninle ilgili değil çok uzun zamandır iki kişinin işini tek başına yapıyorsun. Ve bu işi tamamen kendi işin sanıyorsun”.
İki kişinin işini tek başına yapmak ve bunu normal sanmak, Bu sözler Türkiye’de anne olmanın özeti.
Bir arkadaşımın eski kocası çocuğunu Eurodisney’e götürdü. Etrafımızdaki bütün kadınlar “ay ne kadar iyi bir baba.” diye alkış tuttular. Annenin yüzünü gördüm. Ne hissedeceğini ne düşüneceğini bilemez halini gördüm. Çocuk 10 yaşında. Oturdum hesapladım. Bir çocuğu bir anne 10 yaşına kadar 6 bin 300 kere uykuya yatırıyor. Hiç kimse o anneye “neeee bu çocuk 6300 kere uykuya yattı ve hepsini sen mi yaptın! Evliya gibi kadınsın” demiyor. Anne de durumun farkında değil, çocuğunu uykuya yatırmaktan bıktığı için vicdan azabı ile kıvranıyor.
Toplumsal sorunları terapi ile çözemeyiz arkadaşlar. Buradan çocuğunu her akşam uykuya yatırmak zorunda olan annelere sesleniyorum. O 6300 uykunun sadece 3150’si senindi. Yorgunsan, bıkkınsan, isteksizsen bunun nedenin başkasının işini yapman olduğunu bilmeni isterim. Bunun normal olmadığını bilmeni isterim. Hissettiğin “yetersizlik” senin değil.
Bugün bir şey yapalım mı? Etrafımızdaki bir anneyi “kendi işi” olarak gördüğü kimsenin takdir etmediği bir konuda takdir edelim.
Sevgili anne sana sarılıyorum ve duymaya alışık olmadığın şeyi sana söylüyorum: “Neeee, bu çocuğu her akşam sen mi yatırıyorsun! 😳 Sen ne kadar iyi bir annesin!”👏