Acıyı yaşarken bir gün yaşadıklarının ona güç verip olgunlaştıracağını düşünemez insan. O an düşündüğün tek şey o acının omuzlarına ağır geldiğidir. Zaten acı her zaman onu yaşayana fazla ağırdır, herkesin acısı kendine büyük, onu atlatacağı günler fazla uzaktır.
Bir süre duyguların yönetimindedir zihin. Bu yüzden sınandığın acıyla olgunlaşacağın düşüncesi filizlenmez hemen. Onun kendini göstermesi için duygularının dinginleştiği, üzüntünün hafiflediği, boğazındaki düğümün çözülmeye başladığı bir zamana ihtiyaç vardır.
Bu zaman geldiğinde yaşadığın acıyı nasıl atlatacağının hesabı, bunları da yaşamış olmanın gerekliliğiyle yer değiştirir. Mantıksal bir kabuldür bu. Artık olgunlaştığının, yaşadığın acıya dışarıdan bakabildiğinin, yaşanmışlıklarınla büyüdüğünün, hissettiklerinle var olduğunun ve olacağının göstergesidir.
Çünkü her yara iyileşir, ama yara izi bizimle birlikte büyümeye devam eder.
Güzel Şeyler Zaman Alır