Yeniden başlamaktan, iyi sanmaktan ve insanlara inanmaktan, insanların iyi olabileceklerine inanmaktan yoruldum.
Başımın üstünde taşıdıklarımın ayaklarının altına kalmaktan yoruldum.
“Sonuna kadar haklısın ama.” lafını duymaktan yoruldum.
Kalmaktan yoruldum. Bir şans daha tanımaktan yoruldum.
Gitmekten, terk etmekten, uzaklaşmaktan yoruldum.
Umutlanmaktan, ümit etmekten yoruldum.
Beklemekten yoruldum, biraz daha zaman tanımaktan yoruldum.
Sevmekten yoruldum. Güvenmekten yoruldum.
Çaba harcadıklarıma harcanmaktan yoruldum.
İçimde biriktirip tüm bunları taşımaktan yoruldum.
İnce ince düşünüp üzülmekten yoruldum.
Kalbimin defalarca aynı yerden kırılmasından yoruldum.
Kırılmaktan yoruldum. Kırılıp yaralanmaktan yoruldum.
Böyle bir dünyada temiz kalmaya çalışmaktan yoruldum.
Çekildim kendi içime, kalabalıklardan yoruldum.
Kalabalıklar içinde yapayalnız kalmaktan yoruldum.
Tek tek üzerime devrilen hayallerimden yoruldum.
Aradan değil üzerimden geçen zamandan yoruldum.
Geçmişten, geçmemişten, şimdiden yoruldum.
Gelecekten yoruldum. Hiç bir zaman gelmeyecekten yoruldum.
Lafın anlamsızından ve uzunundan yoruldum.
Uzun lafın kısasını söylemekten yoruldum.
Yoruldum.
Yorulmaktan yoruldum.
(Bazı Yalnızlıklar İyidir)